De student ontwikkelt een brede blik op wat wetenschap is door kennis te maken met een waaier aan wetenschappen en met verschillende manieren van wetenschapsbeoefening. Vanuit de diversiteit van hun eigen academische belangstelling en die van de wetenschappers met wie zij in gesprek gaan, reflecteren de studenten op eenheid en verscheidenheid in de wetenschap. Wat mag wetenschappelijk heten en wat niet? Welke eisen stelt een wetenschappelijke attitude?  Hoe gaat het er in de praktijk aan toe?

In onderzoeksinstituten, laboratoria, bibliotheken, archieven, en dergelijke, aan universiteiten en andere instellingen, wordt “wetenschap beoefend”. Zo’n algemene uitspraak wekt de indruk dat wetenschap op één en dezelfde manier gekarakteriseerd kan worden. Maar wat verbindt (bijvoorbeeld) natuurkunde, biologie, rechtsgeleerdheid, sociologie, theologie en filosofie met elkaar? Of zijn hun paradigma’s zo anders, dat het lijkt of men spreekt in voor elkaar onbegrijpelijke talen? Meestal redden we ons door te zeggen dat alle wetenschappen eigenlijk hetzelfde nastreven, namelijk, kennis van en inzicht in de werkelijkheid. Maar wat kent een jurist, een chemicus of een psycholoog eigenlijk? Zijn de eisen die ze stellen in alle gevallen dezelfde, en welke methoden passen ze toe om tot hun inzichten te komen? In de zeventiende eeuw kon men nog wel een onderscheid maken tussen `wetenschappen' en `kunsten' (technieken), en kon men alle theoretische kennis nog wel als één geheel zien. Intussen hebben alle wetenschappelijke disciplines als zodanig zich onvoorstelbaar ontwikkeld. De verscheidenheid is hierdoor sterk toegenomen en de (mogelijke) eenheid moeilijker te ontdekken. Vervolgens zijn deze inmiddels zeer geavanceerde wetenschapsgebieden in de 2^de helft van de 20^ste eeuw ook weer met elkaar verweven geraakt. Zo zijn bijvoorbeeld medische wetenschappen, biologie, chemie en fysica uitgegroeid tot “Life Sciences”, of neurologie, psychologie en taalwetenschap tot Cognitieve Wetenschappen. Dit zijn voorbeelden van interdisciplinaire wetenschapsgebieden die meer zijn dan de som van hun disciplinaire delen. Hoe anders zijn ze en welke gezamenlijke taal spreken wetenschappers om zulke wetenschap te beoefenen? Deze ontwikkelingen zullen ter sprake komen in de cursus, en belicht worden vanuit een historisch, filosofisch en wetenschapsinhoudelijk perspectief. Hierbij ontstaat ook een genuanceerd beeld over hoe wetenschapsbeoefening in de praktijk functioneert. De cursus wordt afgesloten met een individuele schrijfopdracht, waarbij ook algemene schrijfvaardigheid geoefend wordt, die vervolgens als onderdeel van een individueel afsluitend gesprek van feedback wordt voorzien. 

Aantal deelnemers
Deze cursus staat open voor inschrijving voor bachelorstudenten die deelnemen aan een honoursprogramma van de Universiteit Utrecht. Er is een beperkt aantal plaatsen gereserveerd; plaatsing is op volgorde van aanmelding tot de maximum capaciteit bereikt is.