|
De doelstelling van de cursus is tweeledig. Enerzijds wordt belang gehecht aan een goede inhoudelijke kennisvorming rond interculturalisatie en de gezondheidszorg, anderzijds is de ontwikkeling van academische vaardigheden een belangrijke doelstelling. Voor wat betreft de inhoudelijke kennisvorming dient een student na afronding van de cursus inzicht te hebben in: opvattingen binnen verschillende culturen over geestelijke ziekte en gezondheid; risicofactoren en stressoren die speciaal betrekking hebben op migranten en vluchtelingen; het belang van culturele variaties bij het diagnosticeren en behandelen van psychosociale problemen en psychische stoornissen; en beleidskwesties rond interculturalisatie van de geestelijke gezondheidszorg. In de werkgroepen zullen diverse academische vaardigheden aan de orde komen, zoals kritisch analyseren, beargumenteren en reflecteren.
Relatie tussen de toetsen en leerdoelen
De toetsvormen en inhoud van de toetsen dragen bij aan het realiseren van de genoemde leerdoelen daar kennis en inzicht verworven tijdens het bestuderen van de literatuur (en getoetst tijdens schriftelijke essay vragen) ingezet worden bij het concreet toepassen van opdrachten (discussies, rollenspellen) in de werkgroepen; op deze wijze wordt niet alleen kennis vanuit theorie opgedaan maar meteen praktisch ingezet in praktijksituaties. De werkgroepopdracht behelst het schrijven van een essay in groepsverband (maximaal 3 studenten) en dient een gedegen theoretische en empirische onderbouwing te kennen gebaseerd op minimaal 5 recente wetenschappelijke artikelen die een substantiële meerwaarde vormen op de colleges en literatuur. Voor een adequate uitvoering van de werkgroepopdracht dient bij de uitwerking het essay een GGz-instelling centraal te staan die (een bepaald aspect van) interculturalisatie in haar takenpakket heeft. Door middel van actief informatie zoeken (bijv. via de website of het contact opnemen met een medewerker van de GGz-instelling) kunnen de verschillende aspecten van het interculturalisatieproces worden doorlopen – op deze wijze wordt de theoretische reflectie over het thema geïllustreerd met de klinische hulpverleningspraktijk. Bovendien stimuleert het werken in subgroepen onderlinge uitwisseling van inzichten en mogelijkheid tot kritische reflectie.
|
 |
|
Zijn psychosomatische en psychosociale stoornissen universele verschijnselen waarvan hooguit de uiterlijke kenmerken kunnen verschillen, of moeten ze beschouwd worden als 'culturele constructies' en kent iedere cultuur haar eigen ‘gekte’? Kan een allochtone cliënt adequaat behandeld worden in de Nederlandse Geestelijke Gezondheidszorg (GGz)? In de huidige multiculturele samenleving hebben deze vragen ingrijpende theoretische en praktische consequenties voor hulpverleners en beleidsmakers binnen de somatische en geestelijke gezondheidszorg. Hoe adequaat is het zorgaanbod voor personen met een andere culturele achtergrond dan de autochtoon Nederlandse? Wordt voldoende rekening gehouden met culturele verschillen in hulpzoekgedrag en in opvattingen die mensen over (geestelijke) gezondheid hebben? Deze vragen worden in deze cursus toegespitst op de verschillende fasen van het beloop van psychische klachten: het ontstaan van problemen, de presentatie van klachten, het vragen om hulp (hulpzoekgedrag), de verwijzing naar de GGz, de diagnosestelling, de aard van interventies, de behandelcompetenties van de therapeut en de effectiviteit van de behandeling. Allereerst komen de moeilijkheden en stressoren aan de orde die het migrantenbestaan met zich mee kunnen brengen, met in begrip van de problemen van vluchtelingen en hun kinderen. Daarnaast wordt gekeken naar cultuurgebonden opvattingen over psychische ziekteverschijnselen en symptomen. Daarna wordt de wijze van hulpzoeken van migranten behandeld: in hoeverre is men bekend met de reguliere zorgvoorzieningen, zoekt men bij deze organisaties ook daadwerkelijk hulp of volgt men een ander hulpzoektraject? De diagnose van de problemen en classificatie van stoornissen is de volgende, controversiële kwestie. In hoeverre verschillen psychische stoornissen en ziektebeelden tussen culturen? En zijn westerse diagnoses wel valide voor de vaststelling van problemen bij niet-westerse allochtonen? Vervolgens wordt gekeken naar de behandeling van psychische problemen. Hoe worden de reguliere behandelingsmethoden door migranten (en hun kinderen) ervaren? Aan welke voorwaarden moet adequate cultuursensitieve psychotherapie voldoen? Zijn er specifieke competenties waarover een therapeut moet beschikken? In hoeverre kunnen hulpverleners gebruik maken van genezingsmethoden uit andere culturen (‘cultuurspecifieke geneeswijzen’)? En hoe staat het met de behandelsatisfactie en de effectiviteit van interventies? Tenslotte wordt ingegaan op actuele beleidsvraagstukken met betrekking tot de interculturalisatie van de GGz. Moet het reguliere zorgaanbod ten behoeve van migranten en vluchtelingen worden veranderd, en zo ja: hoe?
|
|
|